Με αφορμή την ολοκλήρωση του παιδικού πρωταθλήματος, που διοργάνωσε η ΕΠΣ Ηρακλείου, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιους προβληματισμούς μου σχετικά με την διεξαγωγή των παιδικών πρωταθλημάτων.
Σύμφωνα πάντα με τους διοργανωτές (ΕΠΣ Ηρακλείου και Δήμου Ηρακλείου) στα πρωταθλήματα υποδομής στο Ηράκλειο, αγωνίζονται κάθε Σαββατοκύριακο πάνω από 3000 παιδιά. Όλοι πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι, οι διοργανωτές καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια και κάθε χρόνο παρουσιάζονται όλο και λιγότερα οργανωτικά προβλήματα. Σε αυτό το σημείο θέλω να δώσω τα συγχαρητήρια μου στους διοργανωτές.
Δεν πιστεύω να διαφωνεί κανείς ότι ένας ποδοσφαιριστής βελτιώνεται μέσα από τα ερεθίσματα της προπόνησης. Όμως αυτό που πραγματικά είναι αναγκαίο για την ποδοσφαιρική του εξέλιξη είναι τα παιχνίδια. ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ με παιδιά ίδιας ηλικίας, αλλά κυρίως ίδιας δυναμικότητας. Το πρώτο (ηλικία) κάπως το έχουμε λύσει. Το δεύτερο (ίδια δυναμικότητα) όμως είναι ένα αγκάθι. Είναι ένα χρόνιο πρόβλημα, που βάζει φρένο στην εξέλιξη των νεαρών ποδοσφαιριστών.
Παρακάτω θα αναφερθώ σε διάφορα θέματα που με απασχολούν:
– Θα προσπαθήσω να εξηγήσω με απλά λόγια το φαινόμενο των αποτελεσμάτων τύπου “10-0”.
Ομάδα που κέρδισε: όλοι είναι χαρούμενοι, ανεβαίνει η ψυχολογία των παιδιών… Όταν κερδίζεις χωρίς τον αντίπαλο να μπορεί να αντισταθεί, δεν κερδίζεις τίποτα. Δεν βλέπεις τις αδυναμίες σου, με αποτέλεσμα να μην βελτιώνεσαι.
Ομάδα που έχασε: γενική απογοήτευση… Όταν χάνεις με μεγάλο σκορ, χωρίς να έχεις περάσει μία φορά την σέντρα, πιστεύεις ότι είσαι ανίκανος. Πολλές φορές τα παιδιά σταματάνε το ποδόσφαιρο.
Στις μικρές ηλικίες όταν μία ομάδα είναι καλύτερη και κερδίσει εύκολα και με μεγάλο σκορ, είναι απλά πιο έτοιμη. Δεν είναι δεδομένο ότι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα θα είναι πάλι καλύτερη και θα κερδίσει.
– Ένα ερώτημα που απασχολεί τώρα και χρόνια τους ειδικούς, είναι αν πρέπει σε παιχνίδια υποδομής να υπάρχει βαθμολογία ή όχι.
Το αποτέλεσμα και η βαθμολογία δείχνει τον βαθμό ετοιμότητας της ομάδας σου. Είναι ο καθρέπτης της δουλειάς σου. Από ποια ηλικία ενδείκνυται να έχουμε βαθμολογία? Το επίπεδο μιας ομάδας και όχι η ηλικία πρέπει να είναι ο κριτής, για βαθμολογία ή όχι.
– Επίσης πολλές συζητήσεις γίνονται και στο αν πρέπει τα παιχνίδια να διεξάγονται με ή χωρίς διαιτητή.
Πιστεύω ότι μπορούμε να καλλιεργήσουμε την “ευγενή άμιλλα” από μικρή ηλικία, σε αγώνες δίχως διαιτησία. Τα παιδιά είναι από την φύση τους δίκαια. Τα βρίσκουν μεταξύ τους. Αυτά τα παιχνίδια πρέπει να έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Προτεραιότητα σε τέτοιου είδους αγώνες η διαμόρφωση του χαρακτήρα και η ποιοτική βελτίωση των νεαρών ποδοσφαιριστών.
– Ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά των παραγόντων, προπονητών και γονέων?
Παράγοντας: ο παράγοντας πολλές φορές βλέπει τις αντίπαλες ακαδημίες-ομάδες ως ανταγωνιστές και όχι ως συναγωνιστές με τους ίδιους στόχους. Αν οι ομάδες του χάνουν θα φύγουν παιδιά και θα πάνε σε άλλες ακαδημίες για να κερδίζουν.
Προπονητής: ο προπονητής βάζει πολλές φορές προσωπικές φιλοδοξίες πάνω από τον εκπαιδευτικό παιδαγωγικό χαρακτήρα, του έργου που καλείται να φέρει εις πέρας. Επίσης δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, όπου η πίεση και το άγχος για το θετικό αποτέλεσμα μεταφέρονται στα παιδιά.
Γονιός: δεν είναι λίγες οι φορές, όπου ο γονιός συμπεριφέρεται σαν οπαδός με όλες τις αρνητικές συνέπειες. Αναμφισβήτητα ο γονιός αγαπάει τα παιδιά του και θέλει το καλύτερο γι’ αυτά. Όμως πολλές φορές με αυτή τη συμπεριφορά, ασκεί μεγάλη πίεση στα παιδιά του. Πίεση την οποία δεν μπορούν να διαχειριστούν οι νέοι ποδοσφαιριστές. Και τέλος όταν αρχίσει να εκφράζει άποψη για αγωνιστικά θέματα με μερική ή ολική αμφισβήτηση προς την ακαδημία, την ομάδα του παιδιού του, τον προπονητή…, τότε είναι που χάθηκε η μπάλα.
Ο παράγοντας πρέπει να αποβάλλει όποια ανασφάλεια τον καθηλώνει και να δημιουργήσει την φιλοσοφία της ακαδημίας του, την οποία και θα πρέπει να υποστηρίζει. Όταν μιλάμε για εκπαίδευση παιδιών πρέπει να βάζουμε στόχους σε βάθος χρόνου και να μην αποκλίνουμε από αυτούς. Δεν πρέπει να πιέζουμε τους προπονητές για άμεσα αποτελέσματα και να μην δίνουμε υποσχέσεις που δεν μπορούν να τηρηθούν.
Ο προπονητής πρέπει να μπορεί να εργάζεται χωρίς πίεση και άγχος. Αν κάποιος είναι καλός προπονητής θα τον κρίνει ο χρόνος. Δεν θα κριθεί από ένα σημερινό αποτέλεσμα, από ένα δημοσιογράφο ή κάποιον γονιό. Ο καλός προπονητής είναι πρώτα παιδαγωγός και μετά ψυχολόγος. Όταν τέλος έρθουν και οι επιτυχίες δίχως να έχει αποτύχει ως παιδαγωγός και ψυχολόγος, τότε είναι και καλός προπονητής.
Ο γονιός πρώτα απ’ όλα πρέπει να δείξει ότι σέβεται την φιλοσοφία της ακαδημίας και της εμπιστεύεται την εκπαίδευση των παιδιών του. Πρέπει να εφοδιαστεί με πολύ υπομονή, γνωρίζοντας ότι τα αποτελέσματα θα έρθουν σε βάθος χρόνου. Τέλος πρέπει να δώσει στα παιδιά του να καταλάβουν ότι είτε είναι οι καλύτεροι είτε οι χειρότεροι ποδοσφαιριστές, αυτός τα αγαπάει και στηρίζει την προσπάθεια τους.
Αυτές είναι οι τοποθετήσεις μου στους διάφορους προβληματισμούς μου, σχετικά με την εικόνα που επικρατεί στα παιδικά πρωταθλήματα. Θα εκτιμούσα την γνώμη σας και πιθανές προτάσεις για την αναβάθμισή τους.
* Γιάννης Σχοιναράκης
Προπονητής Ποδοσφασφαίρου (UEFA A’)
http://www.sxoinarakis.com