Τέτοια και τόσα παρακάλια δεν τα κάνανε ούτε στο Βασίλη στο χωριό μου, που ήταν ο μοναδικός που είχε μια φούσκα χοίρου, που την χρησιμοποιούσαμε και σαν μπάλα…
Φέρε ρε Βασιλάκι την μπάλα του λέγαμε… Δεν μπορώ τώρα έχω διάβασμα, πάω να φέρω ξύλα της μάνας και ένα σωρό άλλες μ@λ@κίες και δώσε του εμείς να τον παρακαλούμε…
Εδώ και τώρα με τον πρόεδρο που άντεξε 2 μέρες πριν ολοκληρώσει την κωλοτουμπίτσα του…
«Σήκωσε την ασπίδα σου» ο αντιπρόεδρος, γύρνα πίσω στα παιδιά σου «εμείς, είμαστε μια ανάσα πίσω σου (ελπίζω να μην είσαστε από ρακές) και του βάλετε κανένα μπουρλότο.
Αμ τα παιδιά, μόλις ενημερώθηκαν τα παιδιά να τα δάκρυα, μπουρνέλες, γύρνα πίσω στα παιδιά σου του φώναζαν άπαντες…
Τι να κάνει και ο πρόεδρος μας, βαθιά συγκινημένος από την υπέρμετρη αγάπη που έδειξαν όλοι τους εκεί στην “ομάδα του”, πήγε σπίτι του έκανε δυο – τρεις δοκιμαστικές κάτω στο στρώμα που διατηρεί για την γυμναστική του και αφού είδε ότι δεν θα κτυπήσει το αποφάσισε να γυρίσει… Καλά ξετελέματα θα έλεγα εγώ…